Toen:
Ik word langzaam wakker en besef dat ik weer afscheid moet nemen van de meest veilige plek, mijn slaap. Ik denk aan wat iemand gister zei: "...die paar dagen in het jaar dat ik me niet zo blij voel…" Nou bij mij is het eerder andersom: Die ene dag in het jaar dat ik een sprankje hoop voel… Tijdens het ontbijt vraag ik aan mijn vrouw: "Hoe voel jij je eigenlijk ‘s ochtends?" Zij: "blij, zin in de dag." Waaaat? Het enige wat ik kan denken als ik uit mijn bed stap is: hoe kom ik er zo snel mogelijk weer in.
Slapen is mijn enige rustpunt. Niet hoeven nadenken. Gewoon liggen en niks doen. Zorgen dat de dag zo snel mogelijk voorbij is om weer te kunnen slapen. Elke stap alleen te moeten nemen en bijna niemand kunnen vertrouwen. Eenzaamheid is mijn waarheid geworden.
De laatste tijd begin ik steeds meer te beseffen dat ik eigenlijk niks voel. Ja, die constante monotone donkergrijs die voelt vertrouwd.
Er zijn mensen om mij heen die mij niet opgeven.
Zij blijven de waarheid over mij geloven en spreken. Al gedraag ik mij nog zo destructief. Zij blijven mijn ware ik zien en geloven dat die tevoorschijn mag komen. Dit zou wel eens een kans kunnen zijn om verder te komen. Mijn omgeving gelooft al in mij. Nu ik nog. Als het waar is wat zij zeggen over mij dan wil ik dat ontdekken. Hhmmm, misschien is er toch nog ergens hoop. Dat ik rust vind en kan leren genieten. Eerst maar eens leren wat voelen ook al weer is. Zou ik op die plek kunnen komen?
Ik spreek geregeld af met iemand die mij begrijpt en verder helpt.
Wat een verademing om erkenning te krijgen en tegelijk concrete handvatten. Eén van mijn laatste ontdekkingen is dat ik ooit heb gekozen om op leugens te vertrouwen. Leugens als: ‘ik ben niet goed genoeg’ en ‘het loopt toch mis.’ Door hierop te vertrouwen kan het ook niet tegenvallen, is mijn strategie. Daarnaast blijkt kiezen een hele belangrijke sleutel te zijn. Kiezen om zelf koers te bepalen, dingen af te maken, staan voor waar ik in geloof. Kiezen geeft me lucht, ruimte en een kans om te ontdekken wie ik echt ben.
Wat een heftig proces is dit zeg...
Ik zie mezelf op een groot schip. Zo’n grote ouderwetse driemaster van hout. Met grote donkere zeilen midden op de oceaan. Ik zie dat mijn schip een nieuwe koers kiest... in de richting van die enorme laaghangende zwarte wolken daar verderop. Ik weet; daar moet ik zijn. Ik sta op het punt nieuwe zeeën te bevaren en onbekende wateren te ontdekken.
Iets in mij wil vluchten, terug naar mijn vertrouwde wereld. Maar ik heb mijn beslissing genomen. Terug is geen optie.
Ik wil weten wie ik echt ben. Ik kies voor de confrontatie met mijzelf…
De storm waar ik in terecht kom is intens en confronterend.
Maar ik heb iemand die mij er doorheen loodst en houvast biedt. Hoewel ik zelf moet blijven kiezen en pijnlijke ontdekkingen doe, merk ik dat er steeds meer ademruimte en perspectief ontstaat. Ik begin langzamerhand te geloven dat er een nieuwe hoop voor mij is. Bij elke nieuwe stap voel ik mij achteraf opgelucht en trots. Weer een stukje dichterbij dat wat ik ga ontdekken. Hoewel ik nog niet weet wat het is...
Ik ontdek steeds meer welke eigenschappen echt bij mij horen.
En welke ik heb aangeleerd om te overleven. Op mijn CV stond bijvoorbeeld altijd: 'organisatorisch sterk.' Ik zie dat ik mezelf dat heb aangeleerd om controle te hebben op mijn omgeving. Ik kan het nu wel goed maar het kost me eigenlijk bakken energie.
Ik probeer meer en meer te kiezen voor mijn ‘echte’ eigenschappen. Bijvoorbeeld spontaan een creatieve oplossing bedenken in plaats van alles maar van te voren vastleggen en organiseren.
Mijn diepste bron begint steeds meer vorm te krijgen.
Uit deze bron haal ik mijn bevestiging en kracht. Het heeft te maken met onvoorwaardelijke liefde gecombineerd met een passievolle kracht. Er wordt in mij een vechtersmentaliteit aangewakkerd die ik op vroege leeftijd al ben kwijtgeraakt. Ik voel me steeds sterker worden. Ik doe ontdekkingen over wie ik echt ben en durf daar meer en meer voor te gaan staan.
Ik kies steeds bewuster welke confrontaties ik wel of niet aan ga met anderen. Wanneer ik ze aan ga kan ik open en eerlijk zijn. Hierbij lukt het om in contact te blijven met mijzelf. Ik ervaar nog steeds wel spanning voor bepaalde gesprekken. Maar het is nu meer een gezonde adrenaline die me focus en doorzettingsvermogen geeft.
Wauw, ik begin mijn nieuwe ik steeds boeiender te vinden.
Hij heeft hoop en durft confrontaties met zichzelf aan te gaan. Kan zich kwetsbaar opstellen maar laat daarbij niet over zijn grenzen heen lopen. Ik ben echt de heldenversie van mijzelf aan het ontdekken. Wat een geweldig avontuur. Schuurt het nog? Zeker. Komt er nog geregeld oud zeer boven? Absoluut. Maar ik ben er niet meer bang voor. Ik heb ontdekt dat het mij nieuw leven brengt. Een man voor wie ik wil vechten. Ik ben hem. We worden steeds meer een eenheid. Ik word mijn eigen broer in de strijd om mijn hart. Mijn ware identiteit wordt strijdend zichtbaar.
Ik weet dat ik nog een weg te gaan heb maar de basis is gelegd. Ik sta en vecht. Steeds gezonder in mijn denken en voelen. Een man die weet wie hij is.
Ik merk dat ik andere mannen nodig heb die mij uitdagen.
Ik durf mezelf toe te vertrouwen aan een paar goede vrienden. Dit is voor mij één van de meest essentiële onderdelen van mijn leven geworden. Mannen die mij durven te confronteren met de waarheid over mijzelf. Het geeft mij zoveel blijdschap zulke vrienden te kennen. Zij kennen het geheim van de waarheid die mij vrij maakt.
Zij weten wie ik echt ben. Onze band wordt steeds sterker door eerlijk te zijn over onze pijnen. En elkaar te blijven voorhouden wie we echt zijn. Dit is persoonlijk. Dit gaat diep. Maar wat heb ik deze mannen nodig om zij aan zij te vechten voor onze ware identiteit. Om te kunnen genieten van het leven. Om andere mannen te bemoedigen in hun ontdekkingsreis. Zodat ze gaan staan als sterke helden waarop je kunt bouwen.
Voor mijn gevoel ben ik aan een nieuw hoofdstuk toe.
Ik heb flink wat terrein gewonnen met mijn schip. De donkere wolken hebben plaats gemaakt voor een open zee...
Daar aan de horizon zie ik de oranje schittering op het water van de opkomende zon. Mijn basis is hersteld. Een nieuw tijdperk breekt aan. Ik leef.
Nu:
Ik heb belangrijke ontdekkingen gedaan over mijn ware identiteit.
Ik ervaar nu rust en blijdschap. Er was zoveel onzeker in mijn gevoel dat ik dit jarenlang heb afgesloten. Verhard om geen pijn te hoeven ervaren. Punt is dat ik hierdoor ook geen liefde, blijdschap en vrede meer kende. Hoop voor mijn toekomst was weg. Mijn diepste vraag was: Hoe mag ik mijzelf zien? Wat mag ik over mijzelf geloven? Omdat ik mijn gevoel zo had afgesloten kon ik geen nieuwe waarheid aanhoren. Ik besloot om de confrontatie aan te gaan met de leugens, die ik over mijzelf was gaan geloven. Dit kon ik niet alleen. Maar samen met iemand die ik vertrouwde zijn we dit avontuur aangegaan. Ik heb mogen ontdekken wie ik echt ben.
Jij hoeft dit ook niet alleen te doen.
Ik nodig je uit om samen te ontdekken hoe jij kunt leren vechten. Vechten voor de man die je echt bent. In alle gebieden van je leven. Ik wil samen met jou het verschil maken. Voor ons als mannen, onze geliefden en de wereld om ons heen. Jij bent bedoeld om op te staan en te vechten. Voor de waarheid over jezelf. Om dan in vrede te kunnen leven met je partner, kinderen en/of anderen geliefden om je heen.
Doet dit verhaal iets met je hart? Maar weet je niet goed wat?
Let dan eens op het volgende:
'Een goede manier om te peilen wat ik over mijzelf geloof, is te luisteren naar hoe ik over mezelf denk en praat.'
Wees eerlijk over wat je hierin ontdekt. Je bent welkom om samen de strijd met jezelf aan te gaan. Om meer en meer te gaan leven zoals jij bedoeld bent.
Foto's by Krista van Meerveld